Τοποθεσίες και παράγοντες του Νομού Σερρών και της επαρχίας Φυλλίδας ειδικότερα, όπως ο τότε διάσημος βασιλιάς Συλέας στην περιοχή του Παγγαίου, αναφέρονται από τους μυθικούς χρόνους. Σύμφωνα με την μυθολογία υποχρέωνε ο Συλέας τους διαβάτες της περιοχής να δουλεύουν στους αμπελώνες του, μέχρι που ο περαστικός Ηρακλής δεν κατέστρεψε μόνο τα αμπέλια, αλλά σκότωσε και τον Συλέα και την κόρη του Ξενοδίκη.
Στην ίδια περιοχή έλαβε χώρα και ο δέκατος άθλος του Ηρακλή, ο οποίος επιστρέφοντας από την Θράκη διευθέτησε την κοίτη του Στρυμόνα για να απαλλάξει τους κατοίκους της περιοχής από της συχνές και καταστροφικές πλημμύρες του ποταμού. Άλλη μια αναφορά φέρνει τον γιο του Θησέα, Δημοφώνοντας ή Ακάμας, να παντρεύεται την Φυλλίδα, κόρη ντόπιου βασιλιά, για να την εγκαταλείψει λίγο αργότερα, όποτε η δυστυχισμένη βασιλοπούλα αυτοκτόνησε στης Εννέα Οδούς, την σημερινή Αμφίπολη.
Σαν πρώτοι κάτοικοι του Σερρών αναφέρονται οι Θράκες, ενώ μετά την κατάκτηση της Τροίας εισήλθαν διάφορες Παιονικές και Θράκικες φυλές στην περιοχή, όπως Αγριάνες, Βισάλτες, Ηδωνοί, Μαίδοι, Οδόμαντοι, Οδρύσες, Παίονες, Παιόπλες, Σάτρες, Σιντοί, Σιροπαίονες.
Ο μακροχρόνιος Μακεδονικός Αγώνας φέρει και την περιοχή της Ζίχνης στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Εφ' όσον η Βουλγαρία με την επίμονη μεθόδευση "Μακεδονικού ζητήματος", που στην ουσία στόχευε αποκλειστικά στην επέκταση του Βουλγάρικου Βασιλείου μέχρι το Αιγαίο, δεν επέτυχε τα επιθυμητά, ακολούθησε η καταστροφική δράση των Κομιτατζήδων. Εκμεταλλευόμενοι την προοδευτική αποδυνάμωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Βούλγαροι επιχείρησαν με κάθε τρόπο το "σπάσιμο" του εθνικού φρονήματος των Μακεδόνων, διώκοντας με ιδιαίτερα αγριότητα το κάθε Ελληνικό στοιχείο.
Ο πλέον ορατός κίνδυνος της οριστικής απώλειας της Μακεδονίας ανάγκασε την Αθηναϊκή κυβέρνηση να εγκαταλείψει επιτέλους την παθητική της στάση και να υποστηρίξει της ανταρτικές ομάδες των Μακεδονομάχων, όπως του οπλαρχηγού καπετάν Δούκα στην περιοχή του Παγγαίου.
Η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας επισφραγίστηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους. Ελληνικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το 1912/13 σταδιακά πόλεις και περιοχές του Νομού Σερρών, όπως το 1913 και την περιοχή της Ζίχνης. Παράλληλα διώχθηκαν και οι Βούλγαροι, οι οποίοι όμως υποχωρώντας προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές.
Η επόμενη επιδρομή Βουλγάρικων στρατευμάτων το 1916, τώρα ως σύμμαχοι των Γερμανών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ακόμα πιο καταστροφική. Έτσι και στην περιοχή της Νέας Ζίχνης προκλήθηκαν απέραντες υλικές καταστροφές, ενώ μεγάλος αριθμός κατοίκων, κυρίως άντρες, εξοντώθηκε στα κάτεργα της Βουλγαρίας.
Ο Δήμος Νέας Ζίχνης εκτείνεται από το Μενοίκιο όρος στο βορρά μέχρι τον ποταμό Στρυμόνα στο νότο, καλύπτοντας μια έκταση 274.429 στρεμμάτων. Ο πληθυσμός του Δήμου ανέρχεται βάσει της απογραφής του 2001 στους 11.000 κατοίκους περίπου (βλ. στατιστικά στοιχεία παρακάτω).
Δείτε τον χάρτη της ευρύτερης περιοχής, καθώς και την έδρα του Δήμου Νέας Ζίχνης σε αεροφωτογραφία του χωριού Νέα Ζίχνη.
Με έδρα την Νέα Ζίχνη, ο ομώνυμος Δήμος αποτελείται μετά από την εφαρμογή του "Σχεδίου Καποδίστρια" από τους ορεινούς οικισμούς Αγριανής και Σφελινού, την ημιορεινή Αναστασιά και τα πεδινά χωριά Άγιος Χριστόφορος, Γάζωρος, Δήμητρα, Δραβήσκος, Θολός, Μαυρόλοφος, Μεσορράχη, Μυρρίνη, Μύρκινος και Νέα Πέτρα.
Η πλειονότητα των κατοίκων του Δήμου ασχολείται με την κτηνοτροφία και την γεωργία, με κύριες καλλιέργειες τον καπνό ανατολικού τύπου (μπασμάς), το βαμβάκι, το (σκληρό) σίτο, τα ζαχαρότευτλα και την ντομάτα. Από τη δεκαετία του 1980 επεκτάθηκε η ελαιοκαλλιέργεια και πιο πρόσφατα αναβίωσε η καλλιέργεια αμπελιών για την παραγωγή τοπικού οίνου και τσίπουρου. Στην περιοχή Ανστασιάς και Γαζώρου υπάρχουν αξιόλογες οποροκαλλιέργεις (κυρίως κερασιές), ενώ σε άλλα δημοτικά Διαμερίσματα καλλιεργούνται και αμυγδαλιές.
Αντίθετα έχει σταματήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η καλλιέργεια του καλαμποκιού, ενώ διάφορες μεμονωμένες προσπάθειες ανάπτυξης εναλλακτικών καλλιεργειών απέτυχαν κυρίως λόγω της διαστρεβλωμένης αγροτικής πολιτικής, λόγω της απουσίας κάθε στοιχειώδης οργάνωσης και λόγω της ανύπαρκτης υποδομής μεταποίησης, προώθησης και διάθεσης αγροτικών προϊόντων. Σήμερα οι περισσότεροι αγρότες του Δήμου έχουν εγκλωβιστεί στον φαύλο κύκλο του οικονομικού μαρασμού, με όλες της συνέπειες που χαρακτηρίζουν μια από της φτωχότερες και πλέον υποανάπτυκτες περιοχές της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 1961 ζούσαν στην περιοχή του σημερινού Δήμου Νέας Ζίχνης τότε 17.400 κάτοικοι, ενώ ο σημερινός πληθυσμός δεν περνά τους 11.000 δημότες. Αν και τα στοιχεία της απογραφής του 2001 παρουσιάζουν σε σχέση με τα στοιχεία του 1991 για πρώτη φορά πάλι μια ελάχιστη αύξηση του πληθυσμού του Δήμου της τάξεως των 500 κατοίκων, στην πραγματικότητα κυρίως ο "ενεργός" πληθυσμός μειώνεται συνεχώς. Αριθμητικά η φυγή ειδικά των νέων δημοτών αντισταθμίζεται μερικώς από την αθρόα προσέλευση αλλοδαπών αλβανικής, ρώσικης και βουλγάρικης υπηκοότητας. Όμως, η πληθώρα φθηνού εργατικού δυναμικού ανάγκασε ακόμα περισσότερους εντόπιους δημότες σε εσωτερική / εξωτερική μετανάστευση. Συνεπώς επιταχύνεται όχι μόνο ο οικονομικός, αλλά πλέον και ο κοινωνικός και πολιτιστικός μαρασμός της περιοχής.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου